Դէպի Սիլիվրի՝ Ռուբէն Սեւակի հետքերով

  Սեւան Տէյիրմենճեան Յիշո­ղու­թեան վայ­րե­րուն հետ մեր­ձա­ւորու­թիւնը ներ­քին ան­հանգստու­թիւն մըկու տայ մե­զի։ Վայ­րը, որ յի­շողու­թիւն կը կրէ կամ ու­նի, ու­ծա­ցած է ինքնին եւ այ­ցե­լու­թիւննե­րը կը դառ­նան առիթ­ներ վե­րագ­րե­լու անոնց նախ­կին կամ բո­լորո­վին նոր իմաստ, արթնցնե­լու, վե­րադարձնե­լու իրենց յու­շը, յի­շեց­նե­լու իրենց թէի՛նչ էին ու ե՛ն ալ տա­կաւին։ Առանց անդրա­դար­ձումի՝ թե­րի պի­տի ըլ­լայ այդ վայ­րը։Մենք պէ՛տք է յի­շենք, որ­պէսզի անոնք ըլ­լա՛ն։ Այսպէս սկսաւ մխիթարեանցի աշակերտներուս հետ ճա­նապար­հորդու­թիւնը Ռու­բէն Սե­ւակի հետ­քե­րով։ Սի­լիվ­րի ծնած բա­նաս­տեղծը իրենց ըն­տա­նեկան տան վայ­րին վե­րաբե­րեալ որոշ տե­ղեկու­թիւններ կը փո­խան­ցէր ար­դէն «Ման­չե­րուն գե­րեզ­մա­նը» ար­ձա­կին մէջ՝ գրուած Լո­զան, 1913-ին։ «Բժիշ­կին գիր­քէն փրցուած էջեր» շար­քին այս պա­տու­մը ման­կութեան ան­հոգ օրե­րու յի­շատակ ...