Որպէս հայեցակարգ ներկայացուած ցնորամիտ մտավարժանքը ․ Լիլիթ Գալստեան

ԱԺ «Հայաստան» խմբակցութեան պատգամաւոր Լիլիթ Գալստեանը ֆէյսպուքի իր էջում գրում է.

«Ինձ ստիպեցի ու կարդացի «Իրական Հայաստանի գեղագիտութեան․․․․» հայեցակարգ-զառանցանքը։

Եթէ տեքստում Հայաստան բառը չհանդիպէի, կարող էի մտածել, թէ Հիւսիսքորէական հրահանգների ժողովածու է։

Կառավարութեան պաշտօնական կայքէջում որպէս հայեցակարգ ներկայացուած ցնորամիտ մտավարժանքը լաւագոյն դէպքում՝ երգիծախառն յօդուած է յիշեցնում, բայց ոչ իրաւական ակտ։

Բայց ինչո՞ւ եմ զարմանում, եթէ կառավարութեան նիստում ԱԱԾ-ին կարելի է սատանայ բռնելու հրահանգ տալ, ինչո՞ւ չի կարելի Ջ․ Օրվէլի գրչին արժանի «համոզումներ» հանրայնացնել։

Այնուամենայնիւ, այդ տեքստում մի ինքնախոստովանական եւ ճշմարիտ պարբերութիւն կար․ «Գեղագիտութեան կոնկրետ ձեւերի տարածումը ապահովել է նաեւ աւելի վերահսկելի հանրութիւն։ Այդ կերպ այն երաշխաւորում էր քաղաքական վերնախաւի մշտական վերահսկողութիւնը՝ սահմանափակելով քաղաքացիների մտքի որոնումները, ստեղծելով հասարակութիւն, որտեղ չեն զարգանում բարձր արժէքներ կամ պահանջներ աւելի արդար եւ կրթահենք քաղաքական համակարգի նկատմամբ»:

Հենց այս է այդ զառանցանքի նպատակը՝ ունենալ վերահսկելի հասարակութիւն, ջնջել մեր ինքնութիւնն ու ձեւավորել «իրական, փաշինյանական ինքնութիւն»։

Փաշինանին թուում է, թէ ինքն իր պատկերացրած ու տեքստում մեծատառով գրած իրական Հայաստանի ճարտարապետն է, բայց սխալւում է։
Ճարտարապետները Էրտողանն ու Ալիեւն են, ինքը՝ ծառան է, հրահանգ կատարողը՝ պարտուածի ու նուաստացածի հոգեբանական կոնստրուկտը։ Իսկ «գեղագիտութիւն» ցնորամտութեան տակ թաքնուած է գրաքննութիւնն ու ազատ մտքի բռնաբարութիւնը։

Եթէ Հայաստանում քաղաքական բանտարկեալներ կան, տրամաբանական է, որ ազատ մտքի, խղճի եւ գեղագիտութեան բանտարկեալներ էլ կը լինեն։
Իսկ Էրազմ Ռոթերդամցու «Գովք յիմարութեանն» ու Օրվէլի «Անասնաֆերման» ակտուալ են, ինչպէս երբեք․․․

Սա էլ կ’անցնի․․․