«Արցախցիներն Այստեղ Են Տանտիրոջ Իրաւունքով». Բագրատ Սրբազան

21 Մայիսին, «Տաւուշը յանուն հայրենիքի» շարժումը գլխաւորող Բագրատ սրբազան հանդիպում ունեցաւ արցախցի պատգամաւորներու եւ կառավարութեան անդամներու հետ՝ հաստատելով, որ շարժման բուն նպատակը իրական խաղաղութիւն ունենալն է, պնդելով, որ պատերազմ հրահրողը իշխանութիւնն է:

«Շատ ուղիղ եմ ասում` պատերազմն իրենք են բերել իրենց ապաշնորհ լինելու պատճառով: Հիմա մենք շատ փխրուն եւ անպատրաստ ենք ու ստիպուած ենք լինում մեր հայրենիքը կտոր-կտոր պատերազմի սպառնալիքի ներքոյ ուղղակի զիջել: Թէ յետոյ ինչ կը լինի դրա հետեւանքով, կարծես, ոչ մէկին չի հետաքրքրում: Հարցի բարոյական մասը մեզ համար կրկնակի կարեւոր է: Գործընթացը սկսել է ստով ու սուտը սկսել է դեռ 2018ից․ գիտենք, թէ ստախօսն ով է: Այս ստի մշակոյթը պէտք է կանգնեցուի: Սա աւելի կարեւոր է, քան իրաւական ու մնացած կէտերը․ սա ստի ու ճշմարտութեան պայքար է։ Այլընտրանք չկայ, ճշմարտութիւնը պէտք է յաղթի, եթէ ուզում ենք կեանքի շարունակականութիւն ունենալ: Այս շարժումը հաշտութեան մասին է, բայց ոչ ոք չկարծի, որ այդ հաշտութիւնը ենթադրում է լղոզուած յարաբերութիւններ: Եթէ հաշտութեան հիմքն արդարութիւնը կամ արդարադատութիւնը չէ, այդ հաշտութիւնն իմաստ չունի: Մեր երկիրը պէտք է մեղսալիցներից, մեղաւոր հասարակութիւնից վերացուի ու դառնայ արդարների հասարակութիւն: Հետեւաբար, հաշտութեան օրակարգը չի ենթադրում «չարդարադատութիւն»», ըսաւ ան։

Խօսելով Արցախի մասին՝ Բագրատ սրբազան ըսաւ. «Մենք սխալուելու ենք այնքան ժամանակ, ինչքան Արցախի հարցը կ՛առանձնացնենք ընդհանուր համահայկական փաթեթից: Արցախի հարցը ոչ մի բանով պակաս չէ Ցեղասպանութեան հարցից ու աւելին`Ցեղասպանութեան հետեւանքով առաջացած խնդիր է այն: Այն չպէտք է դառնայ Արցախեան պատերազմ, Արցախեան հարց, պէտք է դառնայ հայրենական ու տարանջատուած չլինի, արցախցին ոչ մի բանով տարբեր չէ տաւուշեցուց․ շեշտադրումը պէտք է լինի ոչ թէ Արցախը, այլ հայութիւնը:

«Իմ պատկերացմամբ` Արցախեան խնդիրը պետութիւնից պէտք է տեղափոխեն մարդուն: Արցախցիներն այսօր տանն են ու այստեղ են տանտիրոջ իրաւունքով, օտար ու տարբեր լինելու զգացում չպէտք է մտցուի, մեր ամբողջ ջանքերն ուղղուած են լինելու սրանք վերացնելուն»։

Ապա հանդիպում կայացաւ հասարակական տարբեր խումբերու հետ՝ տարբեր բնագաւառներու մէջ գործող։ «Հաճելիօրէն զարմանալի էր, որ այդքան գործիչ համախմբուած է մէկ նպատակի շուրջ», ըսաւ սրբազանը։

Օրուան աւարտին, ամփոփելով իրադարձութիւնները՝ Ս. Աննա եկեղեցւոյ փակին մէջ, սրբազանը ըսաւ. «Երէկ, երբ մենք Կիրանցում էինք գտնւում, գիւղն ուրուական էր: Ես 10 տարի այդ գիւղով անցել-գնացել եմ, այնտեղ եղել եմ, բայց առաջին անգամ եմ տեսել գիւղը` լրիւ դատարկ, ուրուական, մարդ չկար: Գիւղացիները վիճակը նկարագրում էին այսպէս. «Մեր գիւղում սուգ է` առանց մեռելի»։ Մարդիկ տառապանքի, խոր յուսահատութեան մէջ են` ուղղակի հոգուց զրկուած. ուղղութիւնից կտրուած, արցունքներով, շփոթուած, մոլորուած: Բայց հենց այդ վիճակում իրենք էին մեզ ուժ տալիս»։

Ան հաստատեց, որ շարժումին գոյնը մանիշակագոյն է, աւելցնելով․ «Աստուածամօր գոյնն է, ճանապարհից ետ չկանգնելու գոյնն է, յաղթանակի գոյնն է»։