Վերջին օրերուն Արցախի մէջ զոհուած չորս հայ սահմանապահ զինուորները

Կո­տայ­քի մար­զի Ա­բո­վեան քա­ղա­քի բնա­կիչ, 18ա­մեայ ­Կա­րէն ­Շա­հի­նեա­նի յու­ղար­կա­ւո­րու­թիւ­նը կա­տա­րո­ւե­ցաւ քա­ղա­քի գե­րեզ­մա­նա­տան մէջ, իր մեծ մօր կող­քին: ­Կա­րէ­նը ըն­տա­նի­քի կրտսեր զա­ւակն էր: Ա­նոր հո­գե­հան­գիս­տի ա­րա­րո­ղու­թիւ­նը տե­ղի ու­նե­ցաւ ­Սեպ­տեմ­բեր 26ին, եւ ա­րա­րո­ղու­թեան ներ­կայ ե­ղան ­Հա­յաս­տա­նի պաշտ­պա­նու­թեան փոխ­-նա­խա­րար ­Դա­ւիթ ­Տօ­նո­յեան, ­Կո­տայ­քի մարզ­պետ ­Կա­րա­պետ ­Գու­լո­յեան, զի­նո­ւո­րա­կան­ներ, ըն­կեր­ներ ու հա­րա­զատ­ներ: «­­Փայ­լուն մարդ էր, հո­յա­կապ անձ­նա­ւո­րու­թիւն: Մարդ­կա­յին էր, օգ­նող, հաս­նող, երբ գա­լիս էի տուն, ձեռ­քիս պա­յու­սակ էր լի­նում, օգ­նում էր, բարձ­րաց­նում: Դպ­րո­ցում ոչ մէ­կին չի նե­ղաց­րել, չա­րու­թիւն չի ա­րել»,- ը­սած է ա­նոր ու­սուց­չու­հին՝ ­Սի­րուշ ­Մի­քա­յէ­լեան:

Կա­րէ­նը մին­չեւ 9րդ դա­սա­րան յա­ճա­խած է, եւ նախ­քան բա­նակ զօ­րա­կո­չո­ւի­լը, քա­նի մը տա­րի աշ­խա­տած է հա­ցա­տան մը մէջ՝ օգ­նե­լով ըն­տա­նի­քին: Ա­նոր գոր­ծըն­կեր­նե­րէն Ար­տակ ­Յով­սէ­փեան ը­սած է.- «Ու­րախ, զո­ւարթ, կեան­քով լի տղայ էր: ­Փոր­ձում էր ա­մէն ին­չի մէջ օգ­նել բո­լո­րին, ոչ մէ­կը ի­րե­նից ոչ մի վատ բան չի տե­սել կամ լսել»: ­Կա­րէն ­Շա­հի­նեա­նի ըն­տա­նի­քը­Գիւմ­րիէն է եւ Ե­րե­ւան տե­ղա­փո­խո­ւած է շուրջ 10 տա­րի ա­ռաջ:

18ա­մեայ ­Յա­րութ ­Յա­կո­բեան կ­­՛ապ­րէր մօր, ա­ւագ քրոջ ու եղ­բօր հետ, իսկ հայ­րը քա­նի մը տա­րի ա­ռաջ մա­հա­ցած էր: ­Մայ­րը հո­ղա­գոր­ծու­թեամբ կը զբա­ղի: ­Յա­րու­թը զօ­րա­կո­չո­ւած էր այս տա­րո­ւան ­Յու­լիս 3ին:

Յա­րու­թի հո­գե­հան­գիս­տի ա­րա­րո­ղու­թեան ներ­կայ ե­ղան ­Հա­յաս­տա­նի զի­նո­ւած ու­ժե­րու կա­պի զօր­քե­րու պետ ­Կո­մի­տաս ­Մու­րա­դեան, բարձ­րաս­տի­ճան սպա­ներ, զօ­րա­մա­սի հրա­մա­նա­տա­րա­կան կազ­մը ու բնա­պահ­պա­նու­թեան նա­խա­րար Ա­րա­մա­յիս Գ­րի­գո­րեան, որ ­Յա­րութ ­Յա­կո­բեա­նի հա­մա­գիւ­ղա­ցին է, նաեւ հա­րա­զատ­ներ, ըն­կեր­ներ եւ հա­րե­ւան­ներ:

«­­Շար­քա­յին ­Յա­կո­բեա­նը պար­կեշտ, ազ­նիւ եւ ճշդա­պահ զին­ծա­ռա­յող էր: Հ­րա­մա­նա­տար­նե­րի կող­մից տրո­ւած խնդիր­նե­րը կա­տա­րել է ճիշդ եւ ժա­մա­նա­կին: ­Միշտ յար­գո­ւել է հրա­մա­նա­տա­րու­թեան եւ ըն­կեր­նե­րի կող­մից: Իր լաւ ծա­ռա­յու­թեամբ օ­րի­նակ է ե­ղել բո­լո­րի հա­մար: ­Պատ­րաստ է ե­ղել թէ­կուզ կեան­քի գնով հայ­րե­նի­քի պաշտ­պա­նու­թեան հա­մար կա­տա­րել ցան­կա­ցած խնդիր»,- ը­սած է հրա­մա­նա­տար Զոհ­րաբ Մկրտ­չեան: Ըն­կեր­նե­րուն եւ դրա­ցի­նե­րուն հա­մա­ձայն՝ ­Յա­րութ ­Յա­կո­բեան մար­դա­սէր եւ ըն­կե­րա­սէր անձ մըն էր:

Իսկ նոյն յար­ձա­կու­մին ըն­թաց­քին զո­հո­ւած 20ա­մեայ ­Ռո­բերտ Մկրտ­չեան Ե­րե­ւա­նէն էր ու մէկ հա­տիկ զա­ւակ էր: «Աշ­խա­տա­սէր ե­րե­խայ էր. ջեր­մոց­նե­րում է աշ­խա­տել, մի եր­կու կո­պեկ փող է աշ­խա­տել, որ ի­րան եւ մօ­րը պա­հէր, տան­ջո­ւած, դժո­ւար կեան­քով ապ­րած ե­րե­խայ էր»,- ը­սած է ա­նոր դրա­ցի­նե­րէն Ար­մի­նէ ­Հայ­րա­պե­տեան:

Դ­րա­ցի­նե­րը ­Ռո­բեր­տէն միայն լաւ յի­շո­ղու­թիւն­ներ ու­նին. «Որ­տե՛ղ, ո՛ւմ ի՛նչ լի­նէր, ­Ռո­բեր­տը հաս­նում էր: ­Բո­լորն ի­րեն սի­րում էին. հա­րիւ­րա­ւոր մար­դիկ կան այս տա­րած­քում ապ­րող, բո­լո­րի հա­մար էլ ոնց որ յե­ղաշր­ջում լի­նէր, որ ի­մա­ցան իր մա­հո­ւան լու­րը: Չ­կայ մէ­կը, որ կ­­՛ա­սի՝ «վատն էր ­Ռո­բեր­տը»»,- ա­ւել­ցու­ցած է դրա­ցու­հին: ­Ռո­բեր­տը շուրջ մէկ տա­րի ա­ռաջ զօ­րա­կո­չո­ւած էր բա­նակ:

Ն­մա­նա­պէս զո­հո­ւած 20ա­մեայ ­Նո­րայր ­Խա­չատ­րեան Ս­տե­փա­նա­կեր­տէն էր: 20ա­մեայ ­Նո­րայ­րը տան փոքրն էր. ան ու­նէր իր­մէ մեծ 2 եղ­բայր: