Ստեփանակերտի Մէջ` Նահատակներ Նորայր Եւ Երուանդ Հաջեաններու Յիշատակին Նուիրուած Յուշաղբիւրի Բացում

Ստեփանակերտի «Յաղթանակի» հրապարակին կից 15 յունիսին տեղի ունեցաւ ապրիլեան եւ 44-օրեայ պատերազմներուն նահատակուած Նորայր եւ Երուանդ Հաջեաններու յիշատակին նուիրուած յուշաղբիւրի հանդիսաւոր բացումը:

Յուշաղբիւրը օծուեցաւ Մինաս քհնյ. Մովսիսեանի ձեռամբ: Բացման պատիւը տրուեցաւ հերոսներուն զաւակներուն, իսկ  կառուցման նախաձեռնած են ընտանիքի հարազատներ Վարդան եւ Մարինէ Սողոմոնեան ամուսինները: Ներկայ էին` ընտանիքի անդամները, հարազատները, մարտական ընկերները, քաղաքային իշխանութիւններու ներկայացուցիչները:

Հաջեան եղբայրներուն հայրը` Միքայէլ Հաջեանը, շնորհակալութիւն յայտնելով ներկաներուն` բացման ձեռնարկին մասնակցելնուն համար, նշեց, որ անիկա սգոյ միջոցառում չէ, այլ յաւերժացման ճամբուն վրայ իր զաւակներու եւ անոնց հետ նահատակուած բոլոր տղոց համար նոր փուլ մը:

«Ես իմ երկու զաւակներին չեմ առանձնացնում ոչ մէկից, Հաջեանների գերդաստանը Արցախից հեռացել էր 220-230 տարի առաջ, բայց ահա դարեր անց մենք ընտանիքով վերադարձել ենք մեր նախնեաց հողը: Եկել ենք ոչ ձեռնունայն. եկել ենք զէնքով ու գրչով, բազկի ու մտքի ուժով` սատար կանգնելու մեր ժողովրդի ազգային-ազատագրական պայքարին, կառուցելու Արցախի պետականութիւնը եւ կարողացել ենք կատարել այն, ինչ մեր հնարաւորութիւնների սահմաններում էր, գուցէ եւ` աւելին», ըսաւ Մ. Հաջեանը:

Ան դիտել տուաւ, որ նահատակ եղբայրները ռազմաճակատ մեկնելու ատեն վայրկեան մը իսկ չեն վարանած, չեն մտածած, որ կրնան զոհ դառնալ կոյր գնդակին` հայրենիքը գերադասելով ե՛ւ ընտանիքէն, ե՛ւ ծնողներէն, ե՛ւ զաւակներէն:

«Բոլոր այն տղաների համար, որոնք պատերազմ են մեկնել յանուն Արցախի պաշտպանութեան, նրանց համար հայրենիքը վեր էր ամէն ինչից: Թէեւ ե՛ւ մեզ համար ե՛ւ զաւակների համար, ե՛ւ կանանց համար անչափ խորն է կորստեան ցաւը, սակայն մեր տղաները չեն մահացել. յաւերժացումը վերհառնում է մեր սրտերի, յիշողութեան ու դարերի մէջ: Որքան էլ խորն է ցաւը, հաւատացնում եմ, որ հպարտ եմ իմ զաւակների համար: Նրանք կատարել են այն, որի շնորհիւ իրենց հայրը կարողանում է գլուխը բարձր պահել», նշեց նահատակ հերոսներուն հայրը:

Մ. Հաջեան օգտագործելով առիթը` յայտարարեց, որ վերջին պատերազմին մեր տղաները չեն պարտուած, պարտուած են Նիկոլ Փաշինեանն ու իր խումբը:

«Մենք դեռ ազատագրելու ենք մեր հողերը, լինելու ենք անկախ եւ ի վերջոյ միաւորուելու ենք մայր Հայաստանին, ու յաղթանակը մերն է լինելու», եզրափակեց ան:

Սուրէն Առուշանեանը Երուանդին ծանօթացած է «Հայկի սերունդ» հասարակական կազմակերպութեան անդամակցելէ ետք. «Մենք միանգամից ընկերացանք, անմիջական յարաբերութիւններ ստեղծուեցին մեր մէջ: Մենք ընկերներ ենք, ինքն իմ սրտում է լինելու յաւիտեան: Ես նրան բացակայ չեմ դնում, եւ ոչ ոք նրանց բացակայ պէտք չէ դնի: Շատ յուշեր ունենք նրա հետ կապուած, բայց ես նախընտրում եմ բարձրաձայն լռել, որովհետեւ եթէ սկսեմ խօսել, ժամանակը չի հերիքի: Երուա՛նդ ջան, դու մեր սրտերում ես», վկայեց ան:

Քաղաքագէտ Դաւիթ Բաբայեանի համաձայն,  Երուանդ եւ Նորայր Հաջեանները հայ ժողովուրդի կերպարը կ՛ամբողջացնեն:

«Նրանք դարձել են սուրբ հողի մի մասնիկը: Խորհրդանշական է, որ իւրաքանչիւրը  մօտենալով եւ ջուր խմելով այս յուշաղբիւրից` մտովի կը հաստատի, որ եղել են նրանց նման մարդիկ, որոնք գիտակցաբար քայլել են դէպի անմահութիւն: Նրանք ողջ են, քանի կայ Արցախը եւ այն հողը, որի գրկում նրանք հանգչում են` սրբացնելով այն: Մենք պէտք է ամէն գնով այդ հողը պահենք ու պահպանենք: Նրանք մեր հոգեւոր սփիւռքն են: Նրանց հայրն էլ դարձել է անկոտրում Արցախի խորհրդանիշներից մէկը, ինչը շատ ծանր ու բարդ առաքելութիւն է», ընդգծեց ան:

«Նորայրի հետ, ցաւօք, շատ չէի ծանօթ, նրան ճանաչողներն ասում էին, որ բարի ու կիրթ անձնաւորութիւն էր: Նորայրի զոհուելուց յետոյ Երուանդի մօտ նկատել եմ պարտքի զգացումի մեծացում, որ կապուած էր իր եղբօր յիշատակը վառ պահելու եւ կիսատ գործը շարունակելու հետ: Աղէտալի 44-օրեայ պատերազմը դրա ապացոյցն էր: Երուանդը, թողնելով ամէն ինչ, շտապեց պատերազմի ամենածանր ուղղութիւններից մէկը», նշեց  Երուանդ Հաջեանի մարտական ընկեր Վլատիմիր Դոլուխանեանը:

Ան վստահեցուց, որ Երուանդը  խրամատին մէջ ընկերներուն, կամաւորականներուն հետ կը վերաբերէր այնպէս, ինչպէս` քաղաքացիական կեանքի մէջ: «Ծանր է ասել, բայց որոշակի իրաւաչափութիւն կայ, թէ որո՛նք են մեծ գիտակցումով, զէնքը ձեռքին զոհւում մարտի դաշտում», նշեց ան:

Նորայր Հաջեան զոհուեցաւ 2016 թուականի ապրիլ 4-ին, Արցախի հիւսիսարեւելեան սահմանագօտիին մէջ, Թալիշ: Արժանացած է Հայաստանի պաշտպանութեան նախարարութեան «Դրաստամատ Կանայեան»,  «Վազգէն Սարգսեան», «Արամազդ», Արցախի «Մայրութիւն» կազմակերպութեան կողմէ` «Մայրական երախտագիտութիւն», իսկ յետմահու` Արցախի «Մարտական ծառայութիւն», Հայաստանի «Մարտական ծառայութիւն» մետալներու:

Երուանդ Հաջեան անմահացաւ 2020 թուականի 44-օրեայ պատերազմին` Կարախանբէյլի տեղամասին մէջ, հոկտեմբեր 6-ին: Ցուցաբերած քաջութեան, սխրանքի, նուիրումի եւ խիզախութեան համար Երուանդ Հաջեան Արցախի նախագահի հրամանագիրով յետմահու պարգեւատրուած է «Մարտական ծառայութիւն» մետալով, իսկ դիւանագիտական ճակատին վրայ երկարամեայ բարեխիղճ ծառայութեան համար` «Մեսրոպ Մաշտոց» շքանշանով: Արժանացած է պետական ու գերատեսչական շարք մը պարգեւներու, որոնց կարգին` «Զինուոր հայրենեաց», «Մայրական երախտագիտութիւն», «Հայրենիք եւ հաւատ», «Մոնթէ Մելքոնեան, «Զինուոր», «Տիգրան Մեծ» մետալներու: