Մեծարենցի Վերջին Բանաստեղծութիւնը Ուղարկուած՝ «Դրօշակ»ին
Քո՛յր, մօտեցի՛ր կրակին,
ծխէ տերևն այս բուրեան,
զի ամէն բան ինձ կրկին
կը դարձընէ հոտն արեան։
Քո՛յր, մօտեցի՛ր դարակին
ու բեր հեղուկն հնձանեան,
զի ամէն բան ինձ կրկին
կը դարձընէ համն արեան։
Քո՛յր, մօտեցի՛ր ճրագին,
մարէ՛ զայն, թող լուսինկան,
զի ամէն բան ինձ կրկին
կը դարձընէ գոյնն արեան։
Քո՛յր, մօտեցիր նուագին,
երգէ՛ դաշտերն ու ցորեան,
զի ամէն բան ինձ կրկին
կը դարձընէ ձայնն արեան։
Քո՛յր, մօտեցու՛ր իմ ձեռքին
աստուածաբոցն հրացան,
զի ամէ՜ն բան ինձ կրկին
կը յիշեցնէ վրէժն արեան…
Միսաք Մեծարենց
1908
Ասիկա Մեծարենցի վերջին բանաստեղծութիւնն է, թելադրուած՝ մահուան անկողնին մէջ՝ իր մտերիմներուն։ Ճեմարանի մեր գրականութեան ուսուցչին՝ Կարօ Սասունիի վկայութեամբ, այս երգը Մեծարենցի յանձնառութեան խօսքն էր հայ յեղափոխական շարժման և բանաստեղծին ցանկութիւնն էր, որ ան ուղարկուէր ՀՅԴ-ի օրգան «Դրօշակ»ին։
ԿԱՐՕ ԱՐՄԵՆԵԱՆ