Պատերազմը շարունակւում է առայժմ առանց պայթիւնների…
Լաչինն էլ ընկաւ…
Պատերազմը շարունակւում է առայժմ առանց պայթիւնների…
Մեր պարտութիւնները շարունակւում են անգամ մեզ վրայ թափահարուող մէկ ցուցամատի շարժումով, մէկ գրչի զարկով ու ոչ մի ժամանակներում ներում, արդարացում չունեցող մեր լռութեամբ, անտարբերութեամբ …
Վերջնականապէս կործանման շէմին կանգնած միմեանց ծնունդներ ու հարսանիքներ ենք շնորհաւորում, քանզի այլ առիթ չունենք պարտադրուած և մեզ համար կործանարար խաղաղութեան ժամանակաշրջանում…
Հայերիս մօտ խրախճանք է ոչ թէ ժանտախտի, այլ հոգեհանգստի ժամանակ…
«Կեանքը շարունակւում է» կարգախօսը սխալ ենք ընկալել, քանզի միայն խրախճանքներով չէ, որ շարունակւում է կեանքը, որը կանգ է առել կեանքի ու մահուան խաչմերուկում…
Գուցէ ճիշդ չեմ, չգիտեմ …
Բայց յստակ գիտեմ, որ Լաչինն էլ ընկաւ, հարիւրաւոր հայեր կրկին բռնեցին պանդուխտի ճամբան…
Խորը ցաւով գիտակցում եմ այս հերթական խայտառակ պարտութիւնը իր հետևանքներով…
Սերունդներին չկայ ու չի էլ լինելու մէկ այլ պատասխան, բացատրութիւն, արդարացում ազգային այս մեծ պարտութեան համար, քան հիմա ու այսուհետ ամէն գնով ձեռք բերած յաղթանակը, առաջինը ինքներս մեր, այնուհետև թշնամու հանդէպ ու դա պէտք է անի այս ամէնի ականատես ու ներկայ սերունդը, ովքեր նաև պատճառ հանդիսացան համազգային ողբերգութեան։
Ռուբէն Յովհաննիսեան